Dit raam, in het midden van de absismuur, gaat al decennialang schuil achter het tabernakel. [VII] De foto is gemaakt van de buitenkant en vervolgens gespiegeld.

Centraal in de liturgie van de katholieke kerk staat de eucharistieviering die zijn oorsprong vindt in het Laatste Avondmaal, het joodse Pesachmaal, dat Jezus genoot met zijn leerlingen en dat onmiddellijk aan zijn lijden voorafging.

De woorden die de priester uitspreekt bij de consecratie zijn de woorden van Christus zelf (zie Lk 22, 19-20, Mk 14, 22-24, Mt 26, 26-28 en Paulus, 1 Kor 23-26). 

Sinds dat Laatste Avondmaal vieren we Witte Donderdag waarop de instelling van de eucharistie wordt herdacht. Aan het slot van die plechtigheid wordt het altaar leeggeruimd met het oog op Goede Vrijdag. In processie wordt het Allerheiligste gebracht naar een zijaltaar, terwijl het koor de processiehymne zingt, geschreven door Thomas van Aquino:

[VII] Een beschrijving van het tabernakel, symbool bij uitstek van Gods tegenwoordigheid in een kerk, had in dit boekje niet mogen ontbreken.
De oorspronkelijke plaats van het tabernakel was op het altaar en onder het 170 cm hoge geelkoperen absiskruis met 110 cm hoog roodkoperen corpus. Niet alleen werd het tabernakel naar achteren geplaatst, ook werd het altaar naar voren gehaald volgens getuigenis - 2016 - van Ad de Groot, geboren vóór de bouw van de kerk. Ad de Groot heeft ook getuigd dat de kelder onder het priesterkoor in de oorlog heeft gediend als schuilkelder en dat men toen heeft gevreesd dat de vloer van het priesterkoor zou instorten. Daarom heeft men na de oorlog extra kolommen gemetseld voor de zekerheid.